Yine gece oldu. Her şey bir kenara çekildi ki hayaller ortaya çıkabilsin. Hayalleri olan, özlediği olan, sevdiği olan, yalnızlıkları olan, herkes geceyi bekliyordu. Gece bile bu kadar bekleyeni olduğuna şaşırdı. Herkesin bir bekleyeni yok mu zaten. Her zaman akıllarda olan, bekleyenini gözü yolda bırakan, hep gelecek diye hayal kurulan ama gelmeyen beklenenler. Acaba beklenen geldiğinde artık beklenen olamamaktan mı korkar da gelmez? Yerini başka bir beklenen’in alacağından mı korkar? Nedenini bilmiyorum ama ben beklenen olmadığımı biliyorum. Bekleyen olarak bir kez beklenen’ini arayınca insan bir daha geri dönüşü olmuyor. Ya beklenen gelecek beklenen olamamaktan korkmadan yada bekleyen mahkum olacak zamana.

O değil de ben seni özledim.