Düşünmek bu günlerde yaptığım en iyi işti. Ben de düşünmek için kendimi herkesden her şeyden soyutladım. Gece olduğunda kimsenin gelemeyeceği, beni rahatsız edemeyeceği yere çekiliyordum ve düşünmeye başlıyordum. Yavaş yavaş garip bir şekilde insanları duymamaya, farketmemeye başladım. Günler geçtikçe her şey kayboluyordu. Artık kendimi bile duymamaya başladım. Kimseyi dinlemek istemiyordum kendimi bile. Tüm düşüncelerin ortaya çıktığı yani insanların uyuduğu düşüncelerin, hayallerin uyandığı zaman olan gece vakti karanlıkların içinde çaresiz bir şekilde kendimi arıyordum. Ne yapacağımı bilmez bir şekilde geceye teslim olmamaya çalışıyordum. Birden gecenin karanlığını aydınlatan, çok güzel bir şey farkettim. Ayışığı siyahların içinde zarifce süzülerek kendini gösteriyordu. Tüm karanlığa rağmen bütün ihtişamı ile parlayarak bütün şiirlere ilham kaynağı olmak istiyormuşcasına kendini gösteriyordu. O kadar saf bir güzellik ki aşkın gerçek hayattaki yansıması bile denilebilir. Baktıkça aklımdaki bütün düşünceler, kişiler kayboluyor sadece sen kalıyorsun. O an anladım ki benim kendimi bulmam için, benim ben olabilmem için sana ihtiyacım var. Dünyanın geri kalanı umrumda değilken sadece sana ihtiyacım var.